Terk edildik, bir şans

Dönerken yine oradalar, hiç kıpırdamamışlar. Bir mazgalın kapağından içeri atlamak üzere bekliyor bir tanesi, seslerden biraz daha ürkerse boşluğa bırakacak kendini. Hafifçe dokunuyorum,bacaklarını sürüyerek ilerliyor; açılmıyor bacakları, kilitlenmiş korkudan. Sonra diyorum,en haklı korku bu, ölüm korkusu. Bilmedikleri bir kaldırım kenarı; arabalar,motorlar vızır vızır. Ne saklanmayı biliyorlar,ne korkudan etrafa bakabiliyorlar. Bırakırsam, o gözlerindeki korku gerçek olacak…Önce biri,sonra diğeri…Ölümden korkup tir tir titrerken sessizce ölecekler. Hala çaresizim,unutmaya çalışıyorum…

Arkamı dönüp gidecekken, minicik bir ses,belki de son umuduyla çağırıyor beni.

Ertesi sabahı bile düşünmeden alıyorum ikisini de kucağıma. \’Bi cesaret\’ diyorum, belki çıkacak koca bir yürek…

Rengi,cinsi,yaşamasına engel mi? Kalacakları hiçbir yer yok ve onları terk eden kişiden başka da kimseleri. Daha yaşama başlayamadan, daha 3 aylıkken yitip gitmesinler. Belki bir hayat kurtarmak sadece sizin elinizde.