Sesini duyan yok mu?

7 yaşındayım.Bir kedinin yaşayabileceği ömrün büyük bir kısmını yaşadım.

Evim dünyamdı benim,annem ve babam sandığım insanlar ise hayatım…

Ve diğer sabahlar gibi olacağını sandığım bir sabah,bir kutunun içinde evimden atıldım…

Hiç bilmediğim sokaklardan,görmediğim yüzlerin arasından geçerek bir yerlere götürülüyorum…

Anneciğim,sen bebeğini kucağına almak için günler sayarken,ben bir bilinmeze doğru yola çıkıyorum…

Kimbilir belki konuşabilseydim,beni bırakamazdın….

Söyleyebilseydim sensiz yaşamayı bilmediğimi,belki bana kıyamazdın…

Konuşamadığım için acı hissetmiyorum sandın,kimbilir…

Ama ben tıpkı bir insan gibi ağlayabiliyorum şimdi…Boğazım yana yana bağırıyorum…

Yanımdaki poşetimde,bir daha asla mutlu olup oynayamayacağım 3 5 oyuncağım…

Ve biraz da mama,biliyor musun o mamanın yüzüne bile bakmayacağım…

Ölmeyi seçiyorum şimdi,çünkü sen olmadan yaşamayı bile bilmiyorum ben…

Haftalar oldu anneciğim,belki bebeğin senin kucağındadır şimdi…

Ben ise yaşamayı tekrar öğrenmeye çalışıyorum,yeni doğmuşum gibi…

Titreyerek yemek yiyorum şimdi

Ve kapı her çaldığında saklanıyorum,

Yeni bir bilinmeze götürülecek gibi…

Korkuyorum…

Bir odada kapalıyım,hiç birşey yapmadan cezamı çekiyorum.

Ve işin kötüsü anne,

Sana kızmayı bile bilmiyorum.

Sen bebeğin kucağında huzur içinde uyurken,ben cezamı çekiyorum.

Yaşamaktan korkarken,son şansımı arıyorum.

Bana yaşamayı ve güvenmeyi tekrar öğretecek,

Korkularımı yenerken bana yardım edecek

Annemi arıyorum.